Kanatıyor ruhumu en derin yerinden.

Hayalin de kayıp giderken ellerimden,

Bana kalan tek şey sana dair şiirler.

Eğer orada bir yerde bir tanrı varsa,

Son bir umutla tanrıya haykırıyorum.

Son bir kez çıkıyor adın dudaklarımdan,

Ve son nefesimde kaybediyorum seni.

Kırmızı şemsiyesini hava durumuna bakmaksızın yanında taşırdı. Yağmuru beklerdi Kadın. Kırmızıya ulaşmak için varması gereken griyi beklerdi yağmurda. Ama adam anlayamamıştı. Adam zaten hiçbir zaman anlamazdı. Sadece sorular sorardı. Hoş, zaten görse anlayacağı sorulardan hiç vazgeçmemişti. Kendisine bakardı genç adam. Sürekli izlerdi ama görmezdi. Belki de sorular sormak yerine görmeyi öğrenseydi farklı olacaktı. Kadına ihtiyacı da kalmayacaktı. Kadın biliyordu. Genç adam için kendisi sadece cevaplara ulaşmak istediği bir araçtı. Cevaplar... Cevaplar ayrılık demekti. Bu yüzden hiç sevmezdi Kadın cevaplamayı. Aramak yerine direkt ulaşmayı isteyen bu genç adamın cevapları aldığında kendisine ihtiyaç duymayacağını biliyordu. Adını bile hatırlamayacaktı belki de Kadının. İstediği bu değildi. Hayatından gelip geçmiş biri olmak istemiyordu. Hayatına anlam veren kişi olmak istiyordu. Fakat olmuyordu. Genç kadın ne kadar uğraşırsa uğraşsın adam görmüyordu. Görmeye kör birine daha fazla etrafını anlatmak istemiyordu. Gitmeliydi. Belki yeniden başlamalıydı. Sahi en başta nasıl başlamışlardı?

"Kimsiniz?" Diye sormuştu genç adam. Sevdiği kadına ilk rastladığı o yağmurlu akşamda, onu ilk gördüğü yerde, sorduğu ilk soru bu olmuştu. Ve yine ilk gördüğü yerde, son görüşünde sorduğu son soru da bu olmuştu. "Kimsiniz?" Kimdi bu kadın? Sevdiği kadın, hakkında hiçbir şey bilmediği, hiçbir zaman tanımadığı, asla tanıyamayacağı, Kırmızı Şemsiyeli Kadın. Kimdi ki Kırmızı Şemsiyeli Kadın? Sahi, Kadın neden kırmızıyı severdi ki?

Yağmurlarda kırmızı ne arardı? Kadın neden yağmurlarda kırmızı arardı?

Kırmızıyı arayan Kadın'ı yazmıştı Kadın. Sahip olduğu eksikliğini arama arzusunu paylaşmıştı Kırmızı Şemsiyeli Kadın ile. Kahveyi arayan kadın yazmıştı Kırmızıyı arayan Kadın'ı. Neyi arardı ki bu iki kadın?

Sahi bir de hiçbir şeyi anlamayan genç adamlar vardı. Görmezdi ikisi de kadınları. Bakarlardı sadece, göremezlerdi. Kadının gözleri bağırırdı oysa adama. Yağmurlardaki kırmızı sendin, kırmızı tuğlalı binalardaki kahve kokusu sendin, aradığım eksik his sendin. 

Ama onlar anlamazdı ki kadınları. Basit adamlar için fazla karmaşık bir problemdi iki kadın da. Basit düşünen adamlar için fazla derin kadınlardı. Yazar kendi hikayesini mi yazmıştı? Kim bilir, belki de yazmıştı. Eksik parçasını arayan Kadın, kendini kırmızı yazmıştı.

Kadını anlamak kırmızıyı anlamak demekti. Kırmızıyı anlayan Kadının hikayesini de anlardı. Ama herkes Kırmızıyı anlar mıydı ki? Basit düşünen insanlar için derin bir konuydu Kırmızı. Basit ruhların anlayamayacağı kadar karmaşıktı Kadın. Kadının kendisi de basit bir insandı. Küçük bir insan. Ancak ona basit insan demek diğerlerinin değerini düşürmek demekti. Ancak zaten değeri düşük insanları basitleştirerek yüceltmiş olmuyor muydu?

Kırmızı Şemsiyeli Kadının hikayesini yazan Kadındı o. Kırmızı Şemsiyesini eksik parçasıyla bütünleştiren, aradığı o eksik hisse kırmızı diyen Kadın. Eksik parçasını tamamlamak için basit bir adamı arayan derin bir kadındı. 

Basit bir adamı sevmek derin bir kadın için meşakatli bir işti. Çünkü basit adamlar derin kadınları hep yanlış anlardı. Belki de bu yüzdendi Kırmızı kadınların sevgilerinin anlaşılmaması.

Zaman kavramını yitirmişti bile. Saatler geçmiş ama oturduğu yerden kalkmamıştı. Gerçekten kaybettiği şeyler arasına zamanı da mı eklemişti? Belki de zamanı kaybetmesi gerekiyordu aslında. 

Yerinden kalktı. Zamanı tamamen kaybetmeye gidiyordu. Zamandan kurtulup boşluğa bırakacaktı kendini. Koştu, koştu ve koştu. Nereye geldiğini umursamadı bile. Sadece gördüğü ilk boşluğa bıraktı kendini. Belki de ölümü selamlamalıydı. Boşluğa seslenmesi gerekiyordu. Son düşüncelerini geçirdi aklından. Karanlığa bıraktı kendini.

Hayallerinden koparıp özgür olmasını isteyen herkesin en büyük şaheserini göremeyecek olması büyük kayıptı.